Texto: La leyenda de Rómulo y Remo

LEYENDA DE RÓMULO Y REMO

            Proca, rex Albanorum, duos filios, Numitorem et Amulium, habuit. Numitori, qui natu maior erat, regnum legavit; sed Amulius, invidia incitatus, fratrem regno expulit et, ut eum sobole privaret, Rheam Silviam, eius filiam, Vestalem fecit. Haec tamen geminos edidit, Romulum et Remum, quorum pater Mars ipse erat. Statim Amulius, ira incensus, Rheam Silviam in carcerem coniecit, eiusque filios, in alveo impositos, abiecit in Tiberim, qui tunc forte super ripas erat effusus; sed, relabente flumine, aqua mox alveum in sicco reliquit. Vastae tum in iis locis solitudines erant. Lupa, ut fama est, ad vagitum infantium accurit, et, matris ministerium suscipiens, eorum oribus mammas admovit eosque lacte suo nutrivit.

Cum lupa saepius ad parvulos veluti ad catulos reverteretur, Faustulus, pastor regius, rem animadvertit infantesque in suam casam transtulit, Accaeque Larentiae coniugi tradidit, ut ab ea alerentur. Hi, inter pastores educati, primo ludicris certaminibus vires auxerunt, deinde feras venari in saltibus coeperunt et latrones a pecorum rapinis arcere. Quodam die iis insidiati sunt latrones: Remus captus abductusque est; Romulus autem evadere potuit. Tunc Faustulus, necessitate compulsus, indicavit Romulo quis esset eius avus quae mater. Statim Romulus, armatis pastoribus, Albam, ubi regnabat Amulius, properavit.

            Interea latrones Remum ad Amulium regem perduxerant, eum affirmantes in Numitoris agros multas incursiones fecisse. Ideo Remus Numitori a rege traditus est ad supplicium; at Numitor, considerato adulescentis vultu, nepotem suum agnovit; Remus enim oris lineamentis erat matri simillimus, eiusque aetas tempori expositionis congruebat. Dum ea res animum Numitoris anxium tenet, repente Romulus albam advenit, fratrem liberat, Amulioque interfecto, avum Numitorem in regnum restituit.

            Deinde Romulus et Remus urbem condere decreverunt in lociis ipsis ubi expositi educatique erant; sed de imperio inter eos orta est magna contentio, et, ut res a deis diiudicaretur, adhibuerunt auspicia. Remus quidem sex vultures vidit prior, Romulus autem paulo post duodecim. Hic igitur, augurio victor, urbem futuram aratro designavit Romamque vocavit, et edixit ne quis sulcum vomere circumductum transiliret. At Remus hanc fossam sacram transiluit irridens. Tum vero Romulus iratus fratrem interficit, his increpans verbis: “Sic deinde malo afficiatur quicumque transiliet moenia mea”. Ita imperio solus potitus est Romulus.